مهارکش ها را سه جزء اصلی تشکیل می دهند.
1-بدنه: اسکلت فلزی در مرکز دستگاه که دو اتصال انتهایی رزوه دار را به هم متصل می کند. خود بدنه برای تنظیم کشش با امتداد و جمع کردن اتصالات نهایی چرخانده می شود. بدنه ممکن است یکی از این دو نوع باشد: نوع باز یا بسته, مهارکش بدنه باز نوع سنتی تر است که در آن پیچ ها از طریق قاب بدنه قابل مشاهده هستند. مهارکش های بسته به مهارکش لوله ای نیز معروف هستند, پیچ ها را در یک قاب بسته می پوشانند, تا نمایه ای باریک تر ایجاد کنند که در فضای تنگ تر قرار بگیرند.
2-مهره: که به آن مهره مربا نیز گفته می شود, مهره را می توان بر روی رزوه های اتصالات انتهایی قرار داد و در مقابل بدنه مهارکش با عمل چرخاندن محکم کرد تا از شل شدن یا باز شدن دستگاه جلوگیری کند.
3-اتصالات نهایی: این دو نقطه اتصال هستند که به انتهای مخالف بدنه مهارکش پیچ می شوند. یک اتصالات انتهایی با رزوه سمت راست و دیگری به سمت چپ رزوه شده است. این به شما این امکان را می دهد که بدنه را برای تنظیم کشش پس از نصب بدون حرکت دادن اتصالات انتهایی بچرخانید.
سه نوع اصلی اتصالات انتهایی وجود دارد, که می توان آنها را با هم در هر ترکیبی در هر دو انتهای مهارکش استفاده نمود.
انتهای قلاب- اتصالات انتهای قلاب برای ایجاد اتصالات موقت استفاده می شود, زیرا به راحتی وصل و جدا می شوند. آنها هرگز نباید در اتصالات ای استفاده شوند, که تنش به طور غیر منتظره ای آزاد شود.
انتهای فک یا شگل- اتصالات انتهای فک یا شگل شامل یک فک و پیچ است, که توسط یک مهره یا پین به هم محکم می شوند. این نوع برای اتصال به قطعاتی که باز نمی شوند مانند پیچ چشمی استفاده می شوند.
انتهای چشم- اتصالات انتهای چشمی یک حلقه بسته است, که می تواند به یک زنجیر یا پیوند سریع متصل شود.
قطر رزوه: این اندازه گیری قطر قسمت رزوه دار اتصالات انتهایی است. هر چه قطر رزوه بیشتر باشد, ظرفیت باری ترنباکل بیشتر است و بالعکس.
طول برداشت: این کل طولی است که اتصالات نهایی می توانند به داخل و خارج بدنه بپیچند تا کشش را جذب کنند. طول برداشت را می توان بر حسب اتصالات انتهایی "باز" یا "بسته" اندازه گیری کرد: اتصالات انتهایی یا به صورت کامل کشیده می شوند یا به طور کامل جمع می شوند.
